Dit stel had veel strijd, ik heb geen idee meer waarover. De gesprekken bij mij hielpen maar nauwelijks. Ik had Houd Me Vast gelezen en ik vond het een geweldig boek. De kern voor mij was: je moet praten over kwetsbare emoties, en dit probeerde ik ook met mijn echtpaar te bereiken. Het bood weinig soelaas.
In haar wanhoop zei de vrouw: “Ik las ergens iets over EFT, misschien is dat iets voor ons!” Ik voelde me beschuldigd en tekortschieten en antwoordde: “Maar wij doen nu EFT!”. Tja, dat hoopte ik althans. Het ging over emoties, dus ja, dan zal het wel EFT zijn. Dit stel dacht daar terecht anders over. Wat EFT dan wel is, ben ik steeds meer gaan inzien, maar er gaat geen week voorbij dat ik hierin niet toch weer iets belangrijks bij leer. Het lijkt me leuk om jullie in de nieuwsbrief mee te nemen in deze zoektocht.
Wat maakt EFT nou EFT?
Laat ik met iets beginnen dat voor mij een grote sprong was: de enactment (in het kort: het rechtstreeks uitspreken van gevoelens naar de partner). Je leert het tijdens de opleiding, maar pas door ervaring leer je hoe essentieel het is om dit echt te doen.
Het moment blijft magisch: je bent een tijd met je stel aan het uitvogelen wat er speelt en wat hun dans is. Je zoomt op iets in, herhaalt het, verdiept het. En dan de vraag: ‘Zou je haar aan willen kijken en dit tegen haar zeggen?’
Het lijkt alsof het ineens doodstil is. Alle verhalen lijken samen te vallen in dit moment en een man met grote gebaren en lange uitweidingen lijkt ineens niet meer uit zijn woorden te komen. Hij stamelt, loopt rood aan en zegt onzeker: “ik weet eigenlijk niet meer wat ik allemaal zei”. Ik help hem herinneren aan de belangrijkste emotie en beweging in de cirkel. Hakkelend spreekt hij het uit. Zijn vrouw reageert met: “Ja, dit is wat ik graag wil horen!”. Een opluchting. Ook bij mij. We pakken het uit, ik benoem alles wat er nieuw en goed was en er komt een opening.
Het is mooi en erg ongemakkelijk tegelijk. En dit maakte het voor mij een enorme drempel om het te vragen van mijn stellen. Moet dat nou echt? Maar nu voelt het als een tool die je altijd achter de hand hebt, iets om van alle ruis iets belangrijks te maken. Het is zo verbindend om twee mensen rechtstreeks te zien praten over hun gevoelens, als ze de sprong durven wagen.
Spannend
Mijn ongemak in het leren van enactments heeft me ook geholpen te begrijpen waarom stellen dit thuis zo weinig doen: het is super spannend! Je stelt je open voor kritiek, afwijzing of onbegrip, terwijl het voor jou van levensbelang is. Geen wonder dat je op je hoede bent en je niet op je gemak voelt. Dit geldt niet alleen voor stellen in je therapiekamer, maar ook voor jezelf in het dagelijks leven. Als je er op let zijn er zo vaak momenten waarop je mensen niet aankijkt, mompelt, in de verdediging schiet. Omdat je je vanbinnen kwetsbaar voelt. Het heeft mij erg geholpen dit te zien bij anderen, maar ook bij mezelf. Maar het geeft ook de kracht en het vertrouwen om te zeggen: ik weet hoe helpend het is om je wel uit te spreken, om je kwetsbare kant te laten zien! Want dat is de weg naar verbinding, de emotionele knuffel waar we, op moeilijke momenten, allemaal naar op zoek zijn.
En eigenlijk wist ik dat 12 jaar geleden dus ook al wel.