Het was een groot team. 40 zorgprofessionals. In een kring. Sommigen wilden hier zijn. Sommigen wilden hier niet zijn. Eigenlijk was de ruimte waar we zaten te klein en ook onhandig. Palen, balken en andere obstakels. Misschien wel metaforisch voor dit team. De opdracht aan mij: ‘onderlinge veiligheid, vertrouwen, gelijkwaardigheid, leiderschap en een open, directe communicatie behoeven aandacht. Neem ons mee om onderliggende verstorende patronen in beeld te brengen, waarna we aan de slag kunnen in de praktijk.’ Zo!
De onhandige ruimte bleek van nut in de systeemopstelling. Pratende hoofden. De primaire reactie is elkaar overtuigen van gelijk. Bij het eigen standpunt blijven. Sterk blijven (staan). Escalatie ligt voortdurend op de loer. Geen dialoog, uit verbinding en oordelen. Onveiligheid wordt ervaren. Persoonlijke omstandigheden blijven herhaald worden, ieder wil gehoord worden. Het oordeel is in iedereen. Er worden mensen verschoven in het veld: zo stijgt de werkdruk, als oordeel erbij komt; staat het oordeel letterlijk in de weg, voor en naar iedereen; het oordeel blokkeert/ valt stil als ‘dat wat niet uitgesproken wordt’ erbij komt; en als het oordeel uit het veld verdwijnt, is er ruimte om taal en woorden te geven aan wat gebeurt en waarom. Er komt rust in het systeem. Dan zien personen elkaar, van mens tot mens. Oud zeer mag aangeraakt worden, de teamleden gaan zich naar elkaar uitspreken. Zo zegt iemand ‘dat ze haar collega’s zo gemist heeft, nu ze thuis is vanwege ziekte. En dat niemand haar echt heeft gevraagd hoe het met haar is en waarom ze nu niet aan het werk is’.
Verstoren patronen in de teamdynamiek worden langzaam herkend en erkend. Kwartjes vallen, zoals triggers die de dynamiek in gang zetten. Met een groots inzicht: ‘de teamdynamiek is onze ‘vijand’, niet wij-zelf.’ Ieder teamlid pakt een eigen aandeel in het patroon. Samen bedenkt het team wat voortaan zou kunnen helpen: ‘Als ik oordeel voel, dan kom ik naar je toe en zal ik bij je (in-)checken.’ De slotconclusie: ‘We kunnen op elkaar rekenen als we elkaar nodig hebben, want we hebben elkaar o zo nodig.’
Yvonne Beckers, is bestuurslid van Stichting EFT Nederland en daarnaast eigenaar van watkan BV. Haar missie is om het EFT-gedachtegoed in de wereld te zetten, buiten ‘de therapiekamer’. Ze bouwt aan nieuwe verbindingen in relaties, waardoor mens, team en organisatie [weer] gaan sprankelen – en zich verder kunnen ontwikkelen.