‘Niemand heeft zin om eerdere issues op te rakelen. Het heeft tijd nodig en zal vanzelf wel slijten,’ wordt me bij de introductie verteld. Er wordt gefocust op de inhoud van het werk. Om in het hier en nu te blijven. En om de sfeer goed te houden. ‘De grootste angst is dat we tegenover elkaar komen te staan, als mens of als team.’ ‘En toch denken we dat we met elkaar moeten spreken om naar de toekomst toe grip te hebben op dergelijke situaties.’

Uit de interviews blijkt al snel dat de lucht niet geklaard is. Iemand zegt: ‘Eigenlijk hebben we zaken nooit goed afgesloten of geëvalueerd; onze relatie is ontvlambaar. Eén op één lukt communicatie prima, maar in het collectief niet.’

Een gezamenlijke teamsessie volgt. Met de teams aan beide kanten van het EFT-lemniscaat, wordt de casus in beeld neergezet. Teamleden spreken zich uit. Soms is het lastig om elkaar écht te horen en te zien. Het belang van de patiënt staat boven alles; in beide teams vanuit een ander standpunt. Dit heeft een dynamiek opgeleverd van afstand nemen en veroordelen. Het ene team voelt zich alleen staan in oplossingen en besluiten (‘wij moeten het oplossen’) het andere team wordt onzekerder en verstart in creativiteit (‘wij worden niet gehoord/gezien’). Het samen kunnen praten over deze verschillende standpunten is eerder niet gelukt, omdat er weinig over het proces gesproken kon worden. De inhoud stond altijd voorop.

Al pratend ontdekken we dat een probleem voorkomen of opgelost kan worden als er langs alle verschillende invalshoeken naar gekeken is. Dat maakt dat teamleden zich gezien voelen; ieders expertise doet er dan toe. Dat wat is uitgesproken moet nog bezinken. Voor iedereen.

Over Yvonne Beckers

Yvonne Beckers, is bestuurslid van Stichting EFT Nederland en daarnaast eigenaar van watkan BV. Haar missie is om het EFT-gedachtegoed in de wereld te zetten, buiten ‘de therapiekamer’. Ze bouwt aan nieuwe verbindingen in relaties, waardoor mens, team en organisatie [weer] gaan sprankelen – en zich verder kunnen ontwikkelen.